กาลครั้งหนึ่ง...ถึงความหลัง (เริ่มลบ 1มีนา)

เธอรอคอยการกลับมาของเขาตลอดมา เฝ้ารออย่างคนสิ้นหวัง แม้พยายามตัดใจเพียงไร 

แต่ภาพของเขากลับฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ....ยากจะลืมเลือน

อนิรุทธ์ เพชรตระการ

ชายหนุ่มผู้หลงใหลในกีฬาบาสเก็ตบอล นักกีฬาเยาวชนทีมชาติที่ได้รับทุนจากมหาวิทยลัยในญี่ปุ่น เพื่อดึงตัวเขาให้เข้าร่วมทีม ชายหนุ่มตัดสินใจจากเมืองไทยแล้วทิ้งใครบางคนไว้เบื้องหลัง

วราลี รพีพัฒณา

หญิงสาวที่รักการทำขนมเป็นชีวิตจิตใจ ผู้หญิงที่คอยอยู่เคียงข้างชายหนุ่มเธอแอบหลงรัก ไม่ว่าเขาจะทุกข์ สุข หรือแม้จะทิ้งเธอไปเพื่อตามความฝันของตัวเอง 

แต่เธอก็ยังคงอวยพรขอให้เขาประสบความสำเร็จอยู่ร่ำไป

_____________________________

               มาแล้วค่า ในที่สุดไรท์ก็ทำจัดทำอีบุ๊คจนสำเร็จเรียบร้อยโรงเรียนหนุ่มวิน โดยไรท์ได้ทำการรีไรท์ใหม่อีกรอบทั้งแก้คำผิด ปรับเปลี่ยนสำนวนนิดหน่อย และมีลงเนื้อหาเพิ่มประมาณ 2ตอนครึ่ง เพิ่มน้ำตาลอีกซักนิด ปรุงรสอีกหน่อย เพราะกลัวนักอ่านทั้งหลายจะฟินไม่พออิอิ 

               แต่เนื้อหาทีทำการรีไรท์จะไม่ลงใน Dek-D นะคะ เนื้อหาในนี้จะมีแค่แก้ไขคำผิดเท่านั้น ไม่มีแบบเพิ่มตอนนะคะ โดนตอนที่เพิ่มเข้าไปมีตอนที่ไปเชียงใหม่ กับ เพิ่มตอนท้ายเรื่องเพราะเว่อร์ชั่นที่ลงใน Dek-D มีคนเคยติงว่ามันห้วนไปนิดนึง 

               ยังไงก็แวะไปอุดหนุนเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะค้า ขอบคุณล่วงหน้าค่า

              

กาลครั้งหนึ่ง...ถึงความหลัง ธารธารา www.mebmarket.com หญิงสาวทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้าพลางคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา วินจะเคยรักหล่อนบ้างไหมนะ แม้การกระทำของเขาจะแสดงออกถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน แต่เพราะเคยถูกเขาทิ้งร่างไปนาน หลายปีที่ปั่นทอนกำลังใจของหล่อนทุกครั้งเมื่อนึกถึงมันปีแรกเธอร้องไห้เกือบทุกวัน คิดถึงเขาเกือบทุกลมหายใจเข้าออก

กาลครั้งหนึ่ง...ถึงความหลัง ธารธารา www.mebmarket.com หญิงสาวทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้าพลางคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา วินจะเคยรักหล่อนบ้างไหมนะ แม้การกระทำของเขาจะแสดงออกถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน แต่เพราะเคยถูกเขาทิ้งร่างไปนาน หลายปีที่ปั่นทอนกำลังใจของหล่อนทุกครั้งเมื่อนึกถึงมันปีแรกเธอร้องไห้เกือบทุกวัน คิดถึงเขาเกือบทุกลมหายใจเข้าออก หล่อนต้องต่อสู้กับความไม่เข้าใจและความคิดถึงกว่าจะก้าวผ่านมันมาได้โดยไม่มีน้ำตา ก็เล่นเอากลายเป็นคนเงียบงันไปเป็นปี ครั้นพอกำลังจะตั้งตัวได้ สายน้ำก็เข้ามาตอกย้ำความเสียใจ?น้ำจะบินไปญี่ปุ่นเหรอ? เพื่อนในกลุ่มถามขึ้นในงานเลี้ยงศิษย์เก่า?อื้ม ติดต่อวินไว้แล้ว? หญิงสาวยิ้มเต็มใบหน้า วราลีเลยได้แต่ลบฉากออกมาปีที่สองของหล่อนทรมานยิ่งกว่าปีแรกเสียอีก แค่นึกถึงทั้งสองที่เดินเคียงกันแล้ว ใจของหล่อนก็จวนเจียนจะขาดรอนๆหลายปีที่เหลือเธอต้องใช้ความพยายามอย่างเหลือแสนในการลืมเขา พยายามที่จะลบวินออกจากหัวใจ แต่ก็ไม่เคยทำสำเร็จเสียที----------จบแฮปปี้จ้า